تنها در خانه

صبح با سایه ی بنفش روی سر مملکت بیدارشدم.

خب عمو جان. این هم کلید تازه. برو ببینیم چه میکنی.

حس خط صاف داشتم.

لااقلش این بود که هرروز با ترس از جنگ از خواب بیدار نشوم و با لرزش به خواب نروم

و دختر فامیل دوستم به خاطر نبودن دارو دیگر نمی میرد.

و مهم تر از همه اینکه شالِ بنفشم را بی دردسر می توانم سر کنم و صاد غر نزند.

بیدارش کردم گفتم ما بی شماریم و دو گرفتم برایش. خوابید گفت می دانم.

گفتم انگشترم رو بخر بردار بیار. باختید.

توی سرم سنگین بود. 

عریان روی تشک افتاده بودم و می لرزیدم، گردنم اما عرق کرده بود. سین پایش را بالای بالشتک کناریش گذاشته بود و خوردنی شده بود.

کله اش را بوییدم. کیف داد. دماغم را به گوشش مالیدم و خوابیدم.

دفعه ی بعد که بیدار شدیم صاد رفته بود.

سین گرسنه بود اما غذا نمی خورد.

هرچیز که دستش بود به دندانش می سابید و من حرص می خوردم.

به هرچیزی که دست میزد می بردم می شستم خشک می کردم باز می دادم دستش اما دیگر نمی خواستش. بعد که قطره را ریختم توی دهانش بالا آورد. 

بردمش حمام و با لباس توی وانش گذاشتمش. برگشت به صورتم نگاه کرد و دندون موشی هاش توی لبخندش افتاد بیرون.

نگذاشت سشوار بکشم و جیغ و هوار کشید. بعد خوابید. 

سوپ درست کردم و مرغ.

صاد آمد.

نان آورد.

جدی جدی نان آورد. موز و خیار آورد. و پلاستیک هایش خش خش کرد و چپ چپ نگاهش کردم که مادا سین بیدار شود که آن موقع خونت حلال است.

بعد چشم هایش گرم شد. تازه چرتش برده بود که وان زنگ زد. بیا که چیزی خریده ایم ببریم بالا کمک نداریم. 

گوشی را قطع کرد و غر زد.گفت پام درد می کنه چجوری برم.

بعد رفتیم.

سین دد خواست.

 خواستم بلند شوم اما درد توی زانوهام نگذاشت. کتف و مفصل هام ذوق ذوق کرد و به مامان گفتم که خوابم می آید. بدش آمد و بچه را برداشت برد پارک. البته قبلش جلوی موهاش را کوتاه کردم و باز نمی دانم چرا از آن طرف رفت توی چشمش و مامان باز عصبانی شد و تهدید کرد که کچلش می کند.