برو به جهنم لعنتی

این چه حسیه که اومده سراغم؟

دور شن از نزدیک ترین هام. غرق شدن توی خودم و دنیایی که ساختم... فرار از برخورد با آدم ها. 

من که این نبودم... حالم غیر قابل تحمله.

من نمی بخشمت.... می تونستی انقدر آروم بری که نشم اینی که هستم. می تونستی با خاطره ای خوش بری، نه تنش و پریشونی. من هیچوقت نمی بخشمت، چون هرگز نمیشم اونی که بودم. من از خودم شرمنده ام. مدام می پرسم چرا؟ ارزشش رو داشت؟ نداشت. نداشتی....

بخدا ارزشش رو نداشتی که لحظاتی که می تونست خاطره ای خوش باشه به درد و رنج تبدیل کردم. من مدیون آدم های زیادی ام. فقط بخاطر تو. 

تو اما مدیون کسی جز خودت نیستی....این تفاوت بزرگِ شرایطِ من و تو بود. هست یعنی.

من از دوست داشتنت متنفرم