دوستِ من، نلی

دیشب با نلی حرف زدم.

بعد از دو سال....

وقتی دو سال قبل بهش مسیج دادم که بگم قراره چندماه دیگه خاله ی بچه ی دوستش باشه و اون جواب نداد... وفتی به مامانش، برادرش زنگ زدم و هربار پیچونده شدم. گذاشتمش کنار...

من بهترین رفیقم رو کنار گذاشتم....

چندماه قبل که سین کوچک تر بود، وقتی تلگرامم رو که دیلیت کرده بودم دومرتبه نصب کردم. من و نلی که بلاک بودیم آنبلاک شدیم. یه چتِ کوتاه داشتیم. تهش گفت بیا ببینیم همو اون روزها حالم مساعد نبود. شرمنده ام که نتونستم کنارت باشم. بهش گفتم حالم واسه دیدنت خوب نیست. آمادگیِ رو به رو شدن باهات رو ندارم. روزهایی که بهت نیاز داشتم نبودی. 

نلی هروقت شرمنده میشه و خجالت می کشه ساکت میشه. اون روز هم ساکت بود... گفت منتظر می مونم که هروقت خواستی همدیگرو ببینیم. 

دیشب حالم خوب نبود. یکِ بعد از نیمه شب بود و قلبم توی سینه فشرده شده بود. کانتکت هام رو بالا و پایین کردم. شماره های نسبتا زیادی بود، اما هیچ کدوم رو خواهر سیو نکرده بودم. نلی مثل خواهرم بود. هیچوقت بهم حسادت نمی کرد. من هم به اون. یادم افتاد که جوابِ تمام چهارگزینه ای های زبانِ نهایی سال سوم دبیرستان رو پشتِ ماشین حسابم که داخل جامدادی  بود نوشتم و موقع بیرون رفتن گذاشتم روی میز نلی.... هیچ کس اندازه ی اون بهم نزدیک نبود.

براش نوشتم نلی....

و گفتم چیزهایی که یک ماه تموم به کسی نگفته بودم. از حس های تنهایی و احساس بدی که داشتم این روزها. علتش رو گفتم.... تغییری که تو زندگیم پیش اومده. گفتم که بعد از نُه سال دارم طورِ دیگه ای زندگی می کنم و خیلی سختمه. 

گفت قسمت نشد سین رو از نزدیک ببینم و بچونمش. گفتم سین هنوزم هست، وقت واسه چلوندنش هست.گفت ممنون که مسیج دادی، خیلی وقت بود منتظرت بودم. 

بهش گفتم تنها دوست واقعی من تو هستی. ته دلم با هیچ کس به اندازه ی تو صاف نبوده هیچ وقت.... گفت میتونم بیام ببینمتون؟ گفتم البته که میتونی. بذار برم سفر و برگردم بعد قرار میذاریم....

سبک ترم از دیشب...