چی بگم؟

دیگه کلمات به خودیِ خود نمیان رو سر انگشت ها. یه گیجیِ ممتد افتاده وسطِ مغزم. یه وسواس های خاصِ روان پریشانه ای پیدا کردم. یکیش این که سین رو میخوابونم که زود بخوابم بعد تا حداقل ساعت سه نشه دلم نمیاد بخوابم. یعنی یه جور بیماری که بایدد ساعت از سه بگذره حتما. 

یکی دیگه اش این هست که انگار قدرتِ وانمودم خراب شده. تو مواجه شدن با کسایی که خوشم نمیاد ازشون نمی تونم ارتباطِ چشمی برقرار کنم. یعنی به هیچ وجه نمیشه تو چشم های کسی که ازش خوشم نمیاد نگاه کنم و این باعث میشه توجه طرف مقابل جلب شه و مدام به رفتارهام دقت کنه و متوجه شه که باهاش راحت برخورد نمی کنم.

این روزها به کسالت و مراقبت از برادرم گذشت. که امروز که بخیه هاش رو کشید و از رخت خواب بلند شد من و مامان به سمت خیابون پر کشیدیم و هوای کثیف رو با لذت استشمام کردیم و دستِ سین رو گرفتیم و به سوی پارک سر خیابون دویدیم.

آهاااا

دیشب سین ساعت سه با گریه و زاری خوابید. بله درست خوندی. سه بامداد. ساعت پنج با فریاااادِ سین از خواب پریدیم. هرکاری می کردم آروم نمیشد. صاد پوشکش رو کشید پایین و دیدیم واااای، اسهال کرده و پاش بدجوری سوخته.  وقتی شستیم و خشکش کردیم هق هق میزد تو همون حالت خواب آلوده اش. قلبم درد گرفت ا ز شنیدن صدای هق هقش موقع شیر خوردن و توی خواب. صاد سرزنشم کرد که چرا پوشکش رو چک نکردم. گفتم باباااااا صاد. نفهم... تا امروز که داره یک سال و دو ماهش تموم میشه توی خواب پی پی نکرده بود. من از کجا باید پنجِ صبح با گیس های پریشون  دماغ آویزون، ذهنم رو به سمت پوشکش هدایت کنم. حالا چه فرقی داره کی گفت که شاید پی پی کرده. بعد خیلی توی مخم رفت ومن گریه ام گرفت و مدام باریدم. رفت وینستونش رو دود کرد و اومد تی بغلش فشارم داد و گفت معذرت میخوام. معذرت می خوام. معذرت میخوام. 

اما خیلی دیر بود برای معذرت خواهی صاد. تو چندروزی هست که حرصِ حساب کتابت با شرکا رو سر من خالی میکنی و من این بار نتونستم دایورتت کنم به ما تحت ناصرالدین شاه و پوزخند بزنم و توی این حدودا ده روز کسالت از سروکولم بالا رفت و نفسم تنگ شد و تو انگِ بچه بازی زدی. خب به درک. یک هفته د ه روز هم تموم شد و حالا من با اقتدار دهانی ازت آسفالت خواهم کرد دیدنی و در خاطر موندنی. انتقام این چندروز رو ازت می گیرم من....