BANK

دو شب هست که سین گرسنه می خوابه. 

پریشب که از عروسی برگشتم براش سوپ گرم کردم و خورد. بعد بابام رو که در حالِ ماست نعنا خوردن بود دید و چسبید بهش و ظرف و قاشقش رو خواست. در ابتدا پدرِ وسواسی از دادنِ ظرف خودداری کرد، اما وقتی دید سین اصلا کوتاه بیا نیست گفت بگیرررر. هرچند دیگه خعلی دیر بود و سین لج کرده بود و جیغ کشید و گریه کردو جیغ کشید و گریه کرد جیغ کشید ووووو عق زد و زد و زد تا سوپش رو بالا آورد و معده اش خالی شد و خوابید. 

این از شب اولی که گرسنه خوابش برد بر وزنِ شنگول و منگول :)

دیشب هم رفتیم منزلِ مامانِ صاد جان اینها، سین کلی با عین بازی کرد و وول خورد و انرژی مصرف کرد و موقعِ برگشت، داخلِ ماشین و شام نخورده خوابش برد و قلب من رو عمیقاااا" به درد آورد :(

صبح بیست دقیقه به هشت بیدار شد، یحتمل به دلیلِ گرسنگی... بهش صبحانه دادم. صاد هم صبحانه خورد و رفتیم بانک. سین که به علت کمی زود بیدار شدن، تو راه بانک و توی ماشین خوابالو شده بود با دیدنِ بانک،مثل همیشه گل از گلش شکفت و شروع به شیرین کاری کرد. با خودم می گفتم توی تالار اونطوری از بینیِ ما درآورد و حالا بانک؟ یعنی واقعا بانک جایِ دوست داشتنی ای هست؟ لابد هست دیگه!

یک ساعت و چهل دقیقه توی صف بودیم. راستش باید بگم یکی دیگه از اشتباهاتِ  مسخره ی زندگیم سپرده باز کردن تو این شعبه بود. در کل یک باجه کار مفید انجام میداد و بقیه بیشتر هوا میخوردند. وقتی رفتیم به رئیس بانک گفتیم که چرا کسی کار انجام نمیده ابروانی در هم کشید و پشت چشمی نازک کرده و گفتتت: کارمندهای ما همه مشغولند، اگر پشتِ باجه هم نباشن کار دیگه ای انجام میدن خانمممم. (خانم بود ایشون)

دهانم نیمه باز بود برای گفتنِ : خُب زنِ حسابی، چند نفر دیگه رو هم استخدام کنید که اونها کارهای اونطرف میز رو انجام بدن بقیه هم بنشینن پشتِ باجه ها و لطف کنند و منت بگذارن کارِ این ارباب رجوعِ پرتوقعِ رو انجام بدن، اما صاد توی گوشم زمزمه کرد: بی خیــــال! و من هم  مثل بیشتر آدم های توی بانک بی خیال شدم و ترجیح دادم در خیالاتم غرق شم.

با این یکی ناخن هام اون دیگری ها رو کندم و به خیلی چیزها فکر کردم و شماره ی شصت و هفتِ توی دستم رو مدام تا زدم و باز کردم. قایق درست نکردم اما بهش فکر کردم، موشک هم...

بعد شنیدم که زنی صدا کلفت به مردِ پشت باجه گفت: کلا میشه صدو پنج میلیون.

از نیم رخ توی دیدم قرار گرفت. زنِ زشت، ناظمِ دبیرستانِ سال ها پیش بود. به لاک های قرمزم نگاه کردم و به زن... به آستینِ کمی از مچ بالاتر رفته ام نگاه کردم و به زن.به ابروی برداشته شده ام فکر کردم و به زن... استرسِ همان روزها توی تنم افتاد و خیال کردم دختری دبیرستانی هستم که باید از راهروی ترسناکی رد بشه.

یادم اومد که زنِ زشت جلوی دربِ راهرو می ایستاد و ناخن و ابرو و پشتِ لب و رنگِ مو و گودی کمر و کوفت و فلان و این صبتا چ میکرد م باسنِ کجش رو به دیوار تکیه میداد و با لحنِ زننده اسم هارو می پرسید. یادِ حالِ نزارِ بچه ها افتادم بخاطر یک رج ابرو و مشتی مو و چند میلی متر ناخن و شاید یک لاکـِ براق...!

یعنی مجموعِ نفرتی که در دل و من و بقیه کاشته بود، به عبارتی صدو پنج میلیون شده بود؟ شاید هم بیشتر. 

اینجا به زنِ زشتِ زغال رنگِ باسن کجی صدو پنج میلیون و شاید بیشتر پول داده اند که با صدای قرتاسی دخترهارو تحقیر کنه و یک حجمِ خیلی زیای بدو بیراه بلد باشه و شاید ته سیبیلی هم البته برای خالی نبودن عریضه.. و با این ها حسابش رو پُر... پُر... پُر... کنه!

بعد صدای ضبط شده ی زنی صدا نازک با عشوه گفت: شماره ی شصت و هفت.

 و من پولم رو توی حسابم ریختم بدون اینکه به کسی بدوبیراه گفته باشم. کمی خوشحال بودم از اینکه جای اون زن نیستم. پولم رو دوست داشتم که مثلِ پولِ اون نیست. پولِ خوبِ من...