راجو

صاد بود. من و مامان و بابا و وان و پدر مادرِ صاد و عمه هام و بچه هاشون و پدربزرگ مادربزرگم. با وَن رفته بودیم خونه ی پدربزرگم که تو شهرستان ساخته. حتی سین هم بود. من تو همین زمانِ حال بودم. شوهر و بچه ای بود و همین شکل و شمایل و سرو لباس....

اما یکی دیگه هم بود. نمیدونم اینجا چی صداش بزنم؟  اما فکر کنم راجو خوب باشه!. شاید چون الان داریم یه فیلمِ هندی نگاه می کنیم.

اونم بود. تو خواب یادم نبود که چی شده و چه گندی به من و زندگیم زده. اونم کنارمون بود و تو خونه ی پدربزرگم با ما روز و شب می گذروند. با من حرف میزد و من عشقِ عمیقی رو حس می کردم نسبت به خودم که حتی توی همون خواب هم از وجودش بعد از این همه سال تعجب می کردم. با من حرف میزد و صاد خیلی عادی برخورد می کرد و هیچ اعتراضی هم نداشت حتی. یام میاد من و صاد دعوامون شد و کلی دادو بیداد و بد و بیراه... اما اون فقط نگاه کرد.

شاید اون هیچوقت نفهمید چه صدمه ای به زندگیم زد اما من که فهمیدم. من که دیدم و لمس کردم و مجبور شدم و عذاب کشیدم... و حالا اینجام... اینجام و خوابش رو می بینم و افسوس می خورم که چرا زمن به عقب برنمی گرده. چرا برنمی گرده تا چاره ی دیگه ای کنم و رودروایسی رو بذارم کنار؟ خریت نکنم و حرف بزنم. نترسم از هیچ کس... هیچ چیز... 

افسوس می خورم اما غیر اون هیچ چیز دیگه ای نمی تونم بخورم.

شماره اش توی خاطرم هست. میزنم و تلگرامش میاد بالا... چهارتا پروفایل داره، اولی دری هست که گربه ای از اون طرفش سر کج کرده و می خنده. دومی دخترِ برادرش هست. سومی... سومی خودشه. خودِ لعنتی ای که حالا سی و سه ساله است، با پیرهنِ مشکی و بطریِ آب معندی تو دست و عینکِ آفتابی که به فاصله ی بین دو تا دکمه اش آویزونه.

سرم گیج میره... گیج میره.... گیج میره... کاش هیچوقت نبود. کاش انقدر ضعیف نبود و ترسو نبودم. اگر این کاش ها روزی به حقیقت پیوسته بود چیزی جز حالا  بود، دستِ کم شاید حسرت های زیادی توی دلم نبود و من از سر اجبار کاری نکرده بودم. 

هوففففف..... چقدر کاش و ای کاش.... یادمه فریبا وقتی بچه بودیم یه بار وقتی گفتم ای کاش... گفت کاش رو کاشتم اما چیزی در نیومد. اون راست می گفت کاشت هیچ برداشتی نداره. لعنتی.... برو به جهنم و دیگه نیا تو خوابِ من!