حالـ ِ تهوع آورِ من

نمیدونم باید اسم حالت حالام رو که هر از چندگاهی دچارش میشم رو چی بذارم؟ اما میدونم که اضطراب و دلهره بیشترین چیزیه که میشه ازش فهمید.

خب منی که اضطراب و دلهره و رعشه ی روحی باز به جون و تنم افتاده، دراز کشیدم و به کسی فکر می کنم که امروز دیدمش و بنظرم شکسته و کمی تپل اومد از سال های قبل. 

صاد بهم زنگ زد و گفت یه ماشین هست که می خواد بخردش و سه برابرِ ماشین فعلیمون قیمتشه. و من سرش داد زدم و گفتم حالم از حس خودنماییش بهم می خوره، هش گفتم اگر اولویتی باشه اون خونه ای هست که ما توش زندگی می کنیم. و عوض کردن خونه ارجح هست، اما اون خندید و اهمیت نداد. 

یاد دیشب افتادم که رفته بودیم خونه ی مامان صاد که قربونیِ صاد رو و نذریش رو پخش کنیم و مادرش توی آشپزخونه می چرخید و می گفت درد دارم و صاد نگرانش بود، من هم... واقعا من هم دلواپس حال بدش بودم. اما داستان این نیست. وقتی شب خوابم نمیبرد و سست و بی حال گوشه ای افتاده بودم و توی پهلوها و گوش هام درد حس می کردم، صاد بی خیال و طعنه آمیز بهم گفت که زایمان کردی سرمه؟

قلبم یک طوری شد اما دیگه مهم نبود. از صاد بدم اومد. 

بعد اومد دست انداخت روی دستم و شوخی دستی های منزجر کننده کرد. حالم از اینکه هیچ وقت بلد نبود حالم رو خوب کنه بد شد. حالم برای خودم بد شد. 

آره حسودی هم کردم. حسودی کردم ه درد کشیدنم برای کسی که وقتی پاش شکست و من هجده سالم بود و از مادرش رودربایستی کرد، لگن بردم و شستم و عوق زدم و عوق زدم و عق زدم.... شونه ام رو تکیه گاهش کردم و لبخند زدم و وقتی از شرمش جلوم گریه کرد مسخره اش کردم که این حرف ها چیه و من و اون نداریم که....

حالا همون آدم بهم میگه که با همه فرق دارم و شبیه خواهرهاش و زن های اطرافش نیستم و آدم شسته رفته ای هستم. برای بد بودن حالم و دردام مرهم نمیشه و کنایه آمیز من رو از اعماق وجود می سوزونه. 

به سین نگاه می کنم و دلم می خواد اینطور درازکش و بی حال روی زمین نیفتاده باشم و سرزنده باشم. اما نمی تونم