فرم هامون

داشتم خونه ی مامان رو مرتب میکردم. وقتی خواستم روپوش مدرسه داداشم رو بذارم داخل کمد لباس ها، به نظرم اومد که شبیهِ زیرشلواریِ پدربزرگمه(پدرِ پدرم).  بعدترش یاد اومد که یه سال توی راهنمایی که نمیدونم کدوم سالش بود، ما دانش آموزان نمونه دولتی، مانتوهای آجری روشن می پوشیدیم و مقنعه های شیری رنگ(درست رنگِ شیرموزی که شیرش رو بیشتر ریخته باشن) و با قیافه های در عنفوان نوجوانیمون شبیه هیچی نبودیم که بشه الان وصفش کرد. کاملا بی ریخت و بدرنگ. یادم میاد دخترهای دبیرستان روبرویی که دولتی بود و کلی بدنام شده بود از پنجره های کلاس هاشون که روبه حیاط بود شبیه به اورنگوتان آویزون میشدن و مانتو شلوار و مقنعه های بچه ها رو مسخره می کردن و می گفتن خرخونارووووووو.  راست می گفتن واقعا فرم نافرمی بود و ماها هم که خب مدرسه ی نمونه و از نگاهشون خرخون.

حالا تو اینستاگرام بچه های اون مدرسه رو نگاه می کنم که هیچ شبیه اون روزهاشون نیستن، خودِ من هم. دیگه مقعنعه ی شیریِ کمرنگ و فرمِ آجریِ بدرنگ تنمون نیست، چادر ملی رو کج و معوج نکشیدیم روی سرمون. 

یادمه با مژگان که به نسبت اکیپمون کمی پرروتر بود و چندتا از زیرابروهاش رو جرات کرده بود برداره و گاهی به بهونه ی اینکه مقنعه اش رو پیدا نکرده، جای شیریِ کمرنگ، مشکی می پوشی و یوقتایی برق لب میزد و دوست پسر داشت، ایستاده بودیم منتظر سرویس هامون. با همون ریخت و قیافه. فرداش مژگان با عجله اومد سمتم و گفت سرمه! سرمه! دوستِ علی عاشقت شده. من مثل گنگ ها نگاهش کردم و گفتم خب چیکار کنم؟. گفت باهاش دوست شو. گفتم برو بابا....

الان که یادم اومد با خودم فکر کردم، خداوکیلی! با چه ذهنیتی تو اون وضعیت تونسته بود عاشق بشه اون پسر که اصلا نفهمیدم کی بو و چی بود و چه شکلی بود و حتی اسمش چی بود

یه چیزِ دیگه اینکه چقدر خوب که ما سرویس داشتیم و مجبور نبودم با اون ریخت و قیافه راه بیفتم تو خیابون.

هنوزم نفهمیدم چرا روپوشِ مدرسه ی داداشم شبیهِ زیرشلواریِ پدربزرگِ  هشتاد ساله ی بداخلاقم بود؟