یعنی هنوزم از دیدن یه کلمه دلم می ریزه؟
- ۰۷ خرداد ۹۶ ، ۲۲:۲۹
سین رو آوردن، به مامانم گفتم سالمه مامان؟. گردنم رو نمیتونستم تکون بدم . مامانم گفت آره شبیه صاده. نگاهش کردم. مامانم اشتباه می کرد دقیقا خودم بودم. با چشم هایی فوق العاده اما...
شبی که عمل کرده بودم خیلی سخت بود. سین به هیچ وجه شیر نمی خورد. بارها پرستارها اومدند و کمکمون کردن امانه...
نصفه شب بیدار از روی تخت پایین اومدم که برم دستشویی. خیلی سخت بود شب اول. خیلی. بخیه هام کش می اومدن.مامانم رفته بود از سرپرستار چیزی بپرسه، از دستشویی که بیرون اومدم حس کردم حالم یه طوریه.
سرم گیج رفت و چشمام سیاهی... فقط تونستم خودم رو به صندلی ای که جلوی پام بود برسونم. بعد از اون رو یادم نمیاد. اما انگار حالم بد بوده و فشارم خیلی پایین اومده. وقتی به هوش اومدم مامانم داشت گریه می کرد.راستش از مرگ خیلی هراسی نیست اما دلم نمی خواست پسرم سرنوشت اینطور تلخی داشته باشه.
پرستار گفت خدا بهت رحم کرد. با خودم فکر کردم که خدا چرا باید به منِ ... منِ چی؟.. نمیدونم . اما می دونستم قطع به یقین خدا به سین رحم کرده نه به من.
صاد مدام بهم مسیج میداد اون شب. ازم پرسید دوست داری بچمونو؟.
راستش نمیدونستم چی بگم. هنوز حس خاصی به سین پیدا نکرده بودم.دلم براش می سوخت فقط. نوشتم نمیدونم صاد. فکر کنم آره.
دو روز پیش،نیمه های شبِ اولین سحرِ رمضان سین رو برای تبش بردیم بیمارستان. پارسال هم درست نیمه شبِ اولین سحر رمضان کیسه آبم پاره شد و رفتیم بیمارستان که سین به دنیا بیاد.
اولین چیزی که به ذهنم میرسه.صاده. چون هول شده بود و راه بیمارستان رو گم کرده بود.
دور خودمون می چرخیدیم. سرش داد می کشیدم و میگفتم خنگگگگگ گیججججج. دارم می میرمممم.
بنظرم یکی از معدود دفعاتی بود که بدو بیراه بگم و کسی جواب نده.
خیلی عجیب بود که راهی رو که هزاران بار رفته بود گم کرده بود و واقعا فراموشی مقطعی گرفته بود و یادش نمیومد. انگار اون می خواست زایمان کنه.
پریشب تبِ سین سی و نه و شش بود. ناله می کرد از بی حالی و بدن درد. طاقت نیاوردیم و ساعت دوازه رفتیم بیمارستان کودکان. دکتر سین را معاینه کرد و چیزی نداد. گفت همون داروهایی که پزشک خودش تجویزکرده کافی بوده.
اولش که وارد اورژانس شدیم، مسئولِ تریاژ تبِ سین رو گرفت و سی و نه بود. گفت دست و پاش رو آب بزن و منتظر باشید تا نوبتتون بشه.
زنیکه دیوانه گفت اوووه تبش بالاست زود این کارو انجام بدید تشنج نکنه.
بیشعورِاجتماعی بود....
یعنی پیشِ خودش فکر نکرد من دق می کنم یا از ترس از حال میرم؟ اون چه طرزِ صحبت بود؟
اگه حالش انقد وخیم بود چرا گذاشتمون تو صفِ انتظار؟ خب بی نوبت می فرستاد داخل و اگر انقدر حالش بد نبود نباید اونطوری من و صاد رو می ترسوند.
بنظرم برای استخدامِ پرسنلِ بیمارستانی، بخصوص کودکان سخت گیری های بیشتری باید بشه. یک مشت بیشعور رو نباید استخدام کرد. مثل ش که بیشعور هست و پرستار هم.
دخترِ کوچیکِ وان هم اونجا بستری بود، البته هنوزم هست. وان اومد پیش ما. دخترش خواب بود و به تختِ بغل سپرده بودش. یک کم سین رو بغل گرفت و من چون داشتم از ضعف بیهوش می شدم توی حیاط نشستم و چند لقمه غذا خوردم.
زانوم شدیدا درد می کنه. هیچ تغییری نکرده.وقتی دروی نیمکتِ رو به ری درب بیمارستان نشسته بودم و غذا می خوردم و وان و صاد توی سالن منتظر بودن تا نوبت سین برسه، به آدم هایی که ساعت یک وارد میشد نگاه می کردم.
زن هایی که شوهرهاشون بچه هایی که اصلا حال نداشتند رو بغل گرفته بودند و اون ها کفش های پاشنه بلند پوشیده بودند و کلی مالیده بودند، بعد به سرو وضع خودم که فقط وقت کرده بودم موهام رو توی کش جمع کنم و کالج پام کنم. واقعا خیلی به خودم لطف کردم که با دمپایی نیومدم.
من داشتم فکر می کردم که خب سین تب داشت و من هول شدم و فقط تونستم یه سری چیزهایی که تو اون لحظه بنظرم رسید رو توی دم دستی ترین کیف بذارم و دم دستی ترین کالج رو بپوشم و بپریم تو ماشین. همین. اون ها چطور وقت کرده بودن انقدر به خودشون برسند؟ حال بچه هاشون چندان فرقی با سین نداشت.
من آبنرمالم یعنی؟ زیادی هول می کنم یا اون ها خیلی ریلکسند؟
بعد اومدیم خونه و سین کمی خنک تر شده بود. آلارم گذاشتم و داروهاش رو درست سرروقت بهش دادم از ترس اینکه باز تب نکنه.
فردا صبحش که بیدارشد یک کمی سرحال تر بود اما خب چند بار بالا آورد.
واقعا خسته ام از اوضاع. دلم می خواد باز هم بازی کنه و همه چیز رو بشکنه. تحمل این حالش رو ندارم.