خسته ام. خسته و کلافه و درب و داغون.
سین تا صبح بارها بیدار شده و گریه کرده. حالا علاوه بر تب گلوش هم اذیت می کنه.
یک بار هم از خواب پرید و بالا آورد.
صاد هم هربار با ما بیدار میشد.انقدر داغون بودم که نمی تونستم از جا بلند شم و سین رو بغل بگیرم، آرومش می کرد و بهم میداد تا کنارم بخوابه.
نیم ساعتی میشه که پشتِ خطِ اشغالِ مطب هستم. دارم به این فکر می کنم که چندنفر دیشب رو مثل ما گذروندن، که خط آزاد نمیشه؟
دلم واسه بچه ها می سوزه. کاش بشه مریض نشن اماخب، نمیشه.
سین را به صاد سپردم.
یادم افتاد داعش توی انگلیس چکار کرده.
یادم افتاد چون سین را نگران و دودل به صاد سپردم.
خانواده هایشان حالم را خراب کردند.
من از دوریِ یک ساعتیِ سین اینطور دل نگران بودم. خانواده هایشان چطوری اند یعنی؟
آدم ها چرا به جانِ هم می افتند اصلا؟
لعنتی... تعصب... تعصب، این آفتِ آدم کُش
یادم افتاد که توی کلیپی که صداش را می شنیدم و هیچوقت نگاهش نکردم، شنیده بودم کهبه عربی از پسر بچه ای پرسیدند دوست داری با چی بمیری؟
پسرک التماسشان کرد که با گلوله.
خندیدند.
چه خوش خیال. تو نباید راحت بمیری.
صدای گوشی را قطع کرد قیافه اش طوری شد.
گفتم چی شد صاد؟
گفت سرمه... سَر بریدنش.
گلویم درد گرفت. گونه ام خیس شد.
لعنتی... تعصب، این آفتِ آدم کُش
برای سین خَر خریدم. نه قاطر.شاید هم الاغ.
نمی دانم اما فکر کنم قاطر.
رنگِ آبی و موزیکالی که سیستر سیستر می گوید و احتمالا اشتباهی روی این خرِآبی نصب شده است. خرِ آبی باید بِرادِر بِرادِر بخواند.
برای سین چادر هم گرفتم.
نع، نه آنی که بپوشند همانی که به پا کنند و داخلش بنشینند و بازی کنند.
سین فقط چهار دست و پا دور چادر خزید و گوشِ قاطر را تست کرد و سراغِ تلویزیون رفت.
سین تب داشت.
لباس هاش رو درآوردم. پوشکش رو باز کردم. تب بر دادم و پاشویه کردم.
هیچوقت خوابم نمیاد. دیشب اما گیج و هلاکِ لحظه ای هرچند کوتاه برای خفتن...
صاد با دهانِ باز اما نگران گوشه ای مچاله شده بود.
هرچند وقت یک بار بیدار میشد و میگفت میخوای بخواب من بالا سرش بنشینم؟
می گفتم بخواب نمی تونی تو.
سین ناله می کرد و داغ بود.
خواستم که بسوزم و او خنک باشد. از ته ته ته دلم خواستم.
بعد دوباره چک کردم. کمی خنک شده بود.
ناله هاش کم شد و یک کمی آرام گرفت و خوابید. تا نزدیک های هفت بیدار بودم.
بیشعوری می خواندم و مرتب چکش می کردم.
اجازه نمی داد از بغلش جُم بخورم.
پسرِ لوسِ چشم گرد
لپ هاش سرخ شده بودند و خواستنی و مظلوم.
بعد نمی دانم کِی خوابم برد.
ده بود که سین ناله کرد و پریدم بالا.
زانوهام سست بودند و بی رمق. بخصوص زانوی راست.
موهام که نتونسته بودم بعد از حموم اومدن سشوارشون کنم توی هم پیچیده و فرفری.
سردرد عجیبی داشتم.
سین بغض کرد توی بغل گرفتم و صاد هم بیدار شد.
از صاد پرسیدم امروز چندشنبه است؟
اوه... دکتر سه شنبه ها مطب نیست. چه بد شانسی ای.
ترجیح دادم حالا که تبش پایین آمده تا فردا صبر کنم و پیش دکترهای متفرقه نرم.