شارژ

ریکوئست داشتم از اسم و قیافه ای که آشنا بود.

سرک کشیدم ببینم چه خبره.

اووووووه اینکه ش است. عه ش تویی؟ ش پرستار شده است و کلی چاق تر. غبغب درآورده  و مقعنه اش عقب رفته است.

چه کِپشِن های با مسمایی اما ش یادت هست وقتی سال ها بود هم را ندیده بودیم، روزی از روزها مسیج زدی و بعد از سلام و احوالپرسی خیلی خیلی کوتاه، شارژِ ایرنسل خواستی؟. یک کاره. تندی برات فرستادم. بار دیگر خواستی و برات فرستادم. دفعه ی سوم هم خواستی اما می دونی ش جان دیگه اون ممه رو لولو برد.

یاد ش افتادم که آخرین روز مدرسه چقدر گریه کرد و آب دماغش سرازیر شد. بعد آهنگ بنیامین را خواند و گریه کرد. گفت دیگر هیچوقت با کسی اینطور مچ نمیشیم. هیچ اکیپی مثل الآنمون نمیشه، چقدر بد که جدا میشیم. همه گریه کردند. عینِ ده دوازده نفر. من هم.چقدر دور بود از حالا! هزارسال فاصله...

امروزِ روز اماتوی اینستا هم از هم خبر نداریم خیلی هایمان.

همه ی اینها به کنار اما... ش یادت باشه که آن ممه را لولو برد دخترکم.