اردیبهشت، فصل زاییدنِ گربه ها

درست که اردیبهشت فصل زیبایی هاست.

 یک بدی دارد اما. توی اردیبهشت گربه ها می زایند.

گربه ی نوک مدادیِ بزرگ با آن شکمش رفت توی پارکینگ و چندروز بعد دو سه تا توله زایید. این درست که کوچولو و نازنازی اند اما به چشم من زشت و چندش آورو ترسناکند. 

می خواستم بروم بیرون.دیوار بین سنگ و سیمان را راست گرفت و پرید بالای تراس طبقه ی اول، درست بالای درب خروجی درازکش شد با آن قیافه ی ایکبیریش.گفتم یا خدا... حالا چیکار کنم؟ زنگ طبقه ی اولی را زدم، دخترش خانه بود و دو تا از هم کلاسی هایش. خنده ام گرفت. لااقل ده دوازده سال ازم کوچکتر بودند. گفت چه شده سرمه خانم؟ ندیده بودم رژ لب بزند. داشتم براندازش می کردم. گفتم این گربه ی توی حیاط رفته بالای در من میترسم رد شم راستش. گفت منم میترسم بخدا، صبح ها که میخوام برم مدرسه بابام اول نگاه می کنه ببینه اونجاست یا نه. یک دفعه دوستش از توی اتاق خواب پرید بیرون و گفت مننن نمی ترسم. انقدر خوشحال شدم که انگار از چی نمی ترسید؟ گربه؟ یک لحظه گفتم خاک تو سرت سرمه. این یه الف بچه جراتش از تو بیشتره اما خب راستش ترسم خیلی بیشتر از این تلنگرهاست.

دختره رژ ملایمِ اولی جلو رفت. من سین به بغل پشتِ سرش. دختر موفکلیِ که آن یکی دوستِ دخترِ همسایه بود هم به دنبالش . دو تا فنچ اسکورتم کردند و من همین طور که زیر لب به ننه بابای گربه ی توله سگ فحش میدادم. سوار آژانس شدم... نههههه حواسم نبود. آژانس نه. پدرِ نمونه جلو در منتظرمان بود و چون داشت بازی میکرد یادش نیفتاده بود که دیر کرده ایم. شاید هم چون همیشه دیر می روم پایین و کلی لفت می دهم تعجب نکرده بود. بله قطعا همینطور است.

قضیه را که گفتم بهم خندید. بیشتر اطرافیانم به ترسم می خندند اما من واقعا می ترسم. مسخره بازی هم در نمیارم.