..........

مامان دراز کشیده بود.زیر چشم هاش تیره و رنگش پریده.صداش در نمی اومد.وقتی حرف می زد چشماش پر میشد. مامانم ویروس سرماخوردگی داشت اما انقدر بدنش ضعیف هست که نتونه حتی از جاش پاشه.مامانم بیشتر روزهایی که ازش تو یادمه مریض بوده.

یه روز صبح داشتیم صبحونه میخوردیم، مامانم رفت توی حیاط. خونه  قبلیمون بود که درخت انگور داشت با یه باغچه پای درخت. مامانم رفت توی حیاط. از پشت پرده دیدم که از هوش رفت و افتاد کنار باغچه. بابام دوید بغل گرفتش و برد بیمارستان. زن همسایه اومد به ما صبحانه داد. منو برد مدرسه.کوچیک بودم. اما بلد بودم که زنگ تفریح برم به ناظممون بگم زنگ بزنه به بابام بیاد منو ببره پیش مامانم. اون موقع خیلیا موبایل نداشتن، بابام شماره اش رو یادم داده بود که هروقت لازم بود حفظ باشم. خانم ناظم زنگ زد به بابام اما بابام نیومد. اونروز خیلی بد گذشت. بچه بودم اما میفهمیدم مامان اون دختره که نزدیک پنجره میشینه مرده. می فهمیدم.

امروز مامانم دوباره مریض و بدحال افتاده بود. مثل بشتر وقت ها. سهم من از داشتن مادر، یه استرس همیشگیه. وقتی حالت های شوک مامانم سراغش میاد هیچکس نمی تونه کمکش کنه. 

حالا یه ویروس لعنتی سرماخوردگی مامانم رو از پا انداخته بود. 

برای مامانم سوپ درست کردم. برای بابام قیمه بادمجون که دوست داره واسه سحر. سعی کردم نذارم کاری کنه. 

بعد که رسیدیم خونه و شلوارم رو عوض کردم و شورت لی پوشیدم. زانوم رو دیدم که ورم کرده بود. درد می کرد. دردی تو مخی و الاغ. شبیه شکم مرد چاقی کچل بود. صاد گفت زانوت چرا اینجوری شده؟ گفتم خورده به جایی لابد. بهتره سصاد ندونه زانوم درد میکنه. بهتره هیچ کس ندونه که بود من رو کشون کشون ببره دکتر. 

رفتم جلوی آیینه و دیدم واقعا ورم کرده. دو تا کلسیم لانداختم و کلی آب. بعد زمزمه کردم و مشغول جمع و جور. صدایم کن... صدای تو خوب است....