شبی که سین زود خوابید!

دیشب تصمیم گرفتم سین را زودتر بخوابانم. ساعت هشت التماس میکرد که می می بخورد در حالی که چشم های گردولش صورتی شده بودند. ممانعت کردم. وقتی هشت بخوابد و ده بیدار شود، شما خودت حساب کن که تا صبح چطوری پوستمان را بکند...

تا ده و سی دقیقه دوام آورد و وقتی دید از می می خبری نیست،خودبه خود خوابش برد. خوشحال از ود خوابیدنش روی مبل دراز کشیدم. صاد هنوز نیامده بود. گوشیم هم خاموش بود و شارژر داخل ماشین جا مانده بود. فیلم های پرت دیدم و به سین نگاه کردم... نگاه کردم... نگاه کردم....

صاد آمد و به خیالِ بیدار بودن سین مثل همیشه پشت سر هم آیفون را زد. گوشی را برداشتم گفتم نزن خوابهههههه. البته آرام که صدای خودم مزید بر علتِ بیدار شدنش نباشد.

صادمثل گلوله ی عرق کرده ی چرکی از راه رسید. قیافه اش خسته بود. صادِ گرمایی اصلا تحملِ این روزها را ندارد. روزهای گرمِ تابستان....

صاد دوش گرفت و نشست پای دفترهایش. من هم خوشحال از روی روال افتادنِ خوابِ سین مشغولِ همان فیلم های از اینور آنور. 

ساعت دوازده و نیم بود که سین بیدار شد. انگار شستش خبردار شده باشد که زود خوابیده.... گفتم یا خدا... تا صبح بیدار باشم من.

به صاد ایما و اشار کردم که گوشیش را خاموش کند. تلویزیون هم خودم خاموش کردم. سین توی تاریکی چندتا صدا از خودش درآورد، وقتی دید همه جا تاریک است کم کم بی خیال شد. اما هرگز فکر نکنید که خوابید. نیم ساعت یا نمیدانم شاید هم یک ساعت توی تشکش این طرف و آن طرف شد تا بالاخره خوابش برد. 

گوشیم خاموش بود.گوشی صاد را برداشتم که چندتا چیز و میز بخوانم چشم هام گرم شود. انقدر تخی و بدی دیدم که با گریه خوابیدم. دلم به حال خودم و صاد که پشت به رو کنارم خوابیده بود و سین چشم گرد و مادر و برادرانم و پدرِ وسواسی ام سوخت.... دلم سوخت که توی این خاک بوجود آمدیم.