اعتصابِ غذای سین

من سین رو خیلی دوست دارم. انقدری که نشه توضیحش داد، توصیفش کرد... نه! اغراق نیست. دوسش دارم. انقدری که وقتی اوکی نیست، منم خوب نیستم.

دو هفته پیش رفتیم مسافرت و از روز سوم سین دیگه هیچ غذایی رو قورت نداد. 

فکر کردم که خب شاید آب و هواش عوض شده و سفرمون رو کوتاه کردیم و یک روز بعدش برگشتیم تهران. اما سین بازم چیزی نخورد.

تا امروز که دو هفته می گذره.....

چند باز پیش دکتر خودش و جاهای دیگه رفتیم. دکترش گفت که دندوناش داره درمیاد. آسیاب ها... 

اما چون مدام حس می کردم مشکل توی بلعش هست، به دکتر گفتم گلوش رو هم معاینه کنه. اما دکتر گفت مشکلی نیست وگلوش سالمه. اما نمیدونم چرا هنوز هم غذا رو قورت نمیده.

صحبت از اندازه ی علاقه ام به سین بود... بی اندازه است...

وقتی سین اینطوریه وغذا نمی خوره منم انگار رمق ندارم. انرژی ندارم. و همه چیزخیلی کسل کننده اس. البته صاد یک چیزی بدتر از من هست و سین رو می پرسته. 

شورِ داستانِ والدین بودن رو درآوردیم ما دو تا. اشکِ ه چیکه چیکه می ریزیم واسه این یه الف که چه عرض کنم یه نقطه بچه  :(