وبلاگی می خوانم که نویسنده اش ادعا می کند زن است و شوهرش سرش هوو آورده.
هرطور حساب می کنم توی مغزم نمی گنجد که زن باشد. فکر کنم توی مغز هیچ زنی نمی گنجد مگر مثل خودش باشد.
کلیتِ اینکه زن است مرد است؟ قصدش از چرت گویی چیست؟،اصلا مهم نیست. لااقل برای من. وبلاگ خودش است و حق دارد ذهن مریضش را تخلیه کند و دروغ ببافد به اسم دین. اما این نویسنده را نباید به حال خودش رها کرد که یابو برش دارد.
چون همانطور که از شواهد برمی آید، توهم باهوشی برش داشته و خودش با اسم شیخ ها و مردهای دو زنه ی با ایمان و متقی و همه چی تمام و بهشتی برای خودش کامنت تحسین و تمجید می گذارد و می خواهد باز هم به خیال خام خودش خیلیییییی نرم و زیر پوستی و کاملا زیرکانه تابوی زن دوم گرفتن و سوم گرفتن و الی ماشاالله گرفتن را بشکند. همچنین تابوی هوو نداشتن را.
چیزی که خیلی جلب توجه می کند این است که؛ از نظر این مرد یا نمیدانم زن. همه ی مردها یا زن دوم دارند، یا می خواهند بگیرند و یا دوست دختر که حرام است البته و صیغه کردن بهتر است.
من نمیدانم چرا از این همه احکام ریزو درشت و نمازهای نافله و روزه های مستحب و کمک به جوانانِ کم توانِ آماده ی ازدواج و کمک به فقرا و مستمندان و چه و چه. این مردان بی ادعا ادد می چسبند به ازدواج مجدد و نجاتِ دختر های سن بالا از به گناه آلوده شدن؟.
تو اگر مردی و دیندار برو خواستگار مناسب براش پیدا کن....نهههه. اصلا خاطرم نبود حتما خودش باید حالش رو ببره خب.
فرضیه ی دیگری هم هست.
اینکه دروغ نمی گوید و زن است و داستان کاملا واقعی.
این هیچ چیز از بار منفی وبلاگش کم نمی کند. چون آن زمان زنی خواهد بود، وابسته و بی عزت نفس، که حال آدم را به هم می زند.
بگذریم.
یک سوالیم هم هست که خب نخوانیم. بدمان می آید؟ نخوانیم. وبلاگ خودش است. به ما چه؟
با این مورد موافقم اما در مواقعی که کاری با کسی نداشته باشیم و همینطور که سرمان توی لاکمان است بشینیم مثل بچه ی آدم وبلاگمان را بنویسیم.